Tears

Tears

1

‘Hoi. Ik ben Luna Tears. triestige naam voor een verdrietig meisje. Eerlijk gezegd, ik wás Luna Tears. Ik heb niks meer.' Ik probeerde de prop in mijn keel weg te slikken. Alleen de gedachte aan mijn dode ouders was moeilijk, maar ik schreef om het te verwerken. Misschien zouden de meesten dit dramatisch gevonden hebben; maar het was toen ook zo.

Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar kon iemand me zeggen: Hoe?

hoe overleef je de pijn?

Hoe kan je er mee omgaan?

Hoe vertel je iemand dat je een wees bent en je vader je moeder heeft vermoord?

Hoe vertel je dat hij daarna zelfmoord heeft gepleegd?

Zeg het me! Hoe?!

Een traan rolde op mijn blad. Tears. Tranen.

Alleen...

Nou, zo voelde ik me wel. Ik moest bij mijn enge oom, verachtelijke nichtje en mijn goedgelovige (ze geloofde vooral mijn nicht) tante gaan wonen. Lara was even oud als mij, maar totaal anders. Ik hield van klassieke muziek, zij van de populairste rockband in ons land. Ik hield van lezen en in de natuur zitten, zij van uren sms’en en bellen. Iedereen van mijn leeftijd vond me vreemd. 'Rood haar, altijd raar'. Was het spot liedje dat ze voor me hadden gekozen. Ik zei bijna nooit iets terug. Als ik dat deed, begon ik te stotteren. Mijn nicht was populair en ze zette iedereen aan om mij te pesten. Ik wist dat dat spotrijmpje van haar kwam. mijn tante geloofde alles wat Lara zei. Ik was daardoor vaak de dupe. Als zij iets kapot gemaakt had, was ik het geweest. Ze wouden me eigenlijk niet in hun “perfecte” leventje. De notaris kon de familie aan mijn moeders kant niet bereiken. Ward, mijn oom, had een hekel aan alles aan mij. hij noemde me een “ondankbaar schepsel en een verachtelijke, ongemanierde heks.” leuk om te horen dat je familie (eigenlijk aangetrouwde) je altijd uitschold. de meesten wouden weten wat er gebeurt was, maar ik moest zeggen dat het een auto ongeluk was. een auto-ongeluk. Serieus dacht ik toen. Je kunt beter zeggen dat je ouders vermoord zijn, dan een auto-ongeluk. Ook misschien een beetje overdreven. Maar je kreeg tenminste dan wel een klein beetje medeleven.

Maar dat was voor hén minder schadelijker. Mijn tante hield van haar broer, maar met dat “drama” zoals ze het zelf noemde, was ze afstandelijker geworden. Ze hield geen contact meer met mijn moeders zus, die beste vriendinnen waren geweest. Gwenevive, zo heette mijn andere tante, had al een paar keren gebeld, maar ze nam nooit op. Eén keer had ze het wel gedaan, toen joeg ze me weg. Alsof ze meer wist van de moord. Alsof… er een geheim was dat ik niet mocht weten.

Ik pakte de post. Rekeningen, liefdesbrieven aan Lara,…

En… post voor mij uit Frankrijk. We woonden in Londen, dus het verbaasde me; maar dat kwam misschien ook omdat ik nooit post kreeg.

Ik hoorde stappen op de trap.

‘Luna, wat sta jij daar te staren?’ sneerde Lara.

‘hier zijn je liefdesbrieven, Lara, waarschijnlijk weer van die pukkelkop?’

Eigenlijk had ik haar beter met rust moeten laten, maar ze moest op haar plaats gezet worden. Ze mocht niet denken dat ze me kon afsnauwen en tot haar slaafje kon maken, wat ze al deed met haar “vriendinnen.”

‘Misschien zing je straks een toontje lager.’ Ze grijnsde. En ja, ze had gelijk. Lara had weer iets kapot gemaakt, en ik werd opgesloten in mijn kamer. Gelukkig had ik de brief nog, die zwaar woog. Ik zette me op m’n krakkemikkig bed maakte hem open. Van Gwenevive. Ze schreef dit:

	Beste Lieve Luna.
	Het is al lang geleden dat ik je gezien heb. Ik mis je, mijn slimme Luna.
	Het spijt me daarvoor. Ik had misschien beter gezegd dat ik je wou helpen, en zou
	opvoeden. Maar toen zat ik in financiële problemen. Misschien kan ik het goedmaken, mijn lieve Luna, en daarom nodig ik je uit om heel of een deel van deze zomervakantie bij
	mij te logeren. Lieve Luna, het spijt me. Ik had er toen voor je moeten zijn, maar…
	Ik weet dat ik nu in herhaling val, maar je moet weten dat ik het ook gevoeld heb.
	Je moeder en ik waren geen gewone zussen…Maar ik was geadopteerd.
	Misschien vind je het nu raar dat ik je dat vertel maar je moet weten dat mijn ouders
	vermoord waren, maar ook moet je weten dat ik je zie als familie. Je moeder en ik waren
	beste vriendinnen, samen met Jasmine.
	Luna. als je dit leest en in tranen raakt, vergeet niet: Je moeder hield van je met heel haar
	hart. Ze was trots op je, en dat zal ze altijd zijn.
	Je lijkt veel op haar, Luna.
	Dag sterke, slimme Luna. Ik hoop dat ik je in Frankrijk zie.
	Je tante,
	Gwenevive
	Ps. In de brief zit een smart Phone(zo noemt het toch, maar ik weet niks van zo’n gsm)
	met m’n gsm-nummer, want ik weet dat Jasmine nogal zuinig op alles en iedereen is. Bel
	me als je wilt komen, dikke kus, nogeens je tante.
	PS. Als je iets nodig hebt, troost zoekt of iets anders waar ik je mee kan helpen kan je
	altijd bij mij terecht.

Natuurlijk was ik in tranen. Ze had het kunnen weten. De pijn. Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen en kijk om me heen. Mijn bloemenbehang die anders zo vrolijk uitzag, lijkt alsof ze is verkleurd. Mama. Ik pak haar medaillon en staar er uren naar. Ik neem dan de smart Phone die blijkbaar ook nog 50! euro beltegoed heeft. Het was inderdaad lang geleden dat ik haar gezien had, maar vroeger woonde ze in onze straat. Tot ze verhuisde om haar geliefde achterna te gaan, die dan haar geld stal. Ze was bank-directrice geweest, en dat leverde nu nog een aardig pensioen op. Op het scherm verschijnt er een berichtje.

Dag Luna. ik hoop je snel te zien.Hou je het nog vol bij Lara? Knuffel J Gwen.

Ik lachte. Al van kleins af aan kon ik Lara niet uitstaan.

Grappig eigenlijk, dat ze dat herinnert.

Ik sms haar terug. De gsm is wit en van Apple, eentje die ik maar van kon dromen, want mijn ouders hadden het ook niet zo breed gehad.

Ik bekijk de sms en herschrijf alles: de begroeting, de tekst…en verstuurde hem.

Ik keek of ik een verstopplaats had. Als Lara de smart Phone vond, zou ze zeggen dat ze een nieuwe had gekocht.

Een muziekje begon te klinken, en ik keek weer naar het scherm.

Gwenevive.

Ik nam op.

‘Dag Luna! blijkbaar heb je mijn brief ontvangen.’

‘Ja, Gwen. Ik zal Jasmijn toestemming moeten vragen om weg te gaan.’

‘Dat regelen we gemakkelijk mijn honneponnetje.’ Ze had al een frans accent gekregen, maar je merkte het pas als je er op lette.

‘Zeg, Luna, ben je thuis?’ vroeg ze. Ik vond het maar raar en vroeg: ‘Ja, maar waarom.’

‘Nou, ik ben toevallig nu in Londen, en ik zou graag met jou iets gaan doen.’

‘Gaat niet gaan, jammer genoeg. Ik zit opgesloten in mijn kamer omdat Lara iets duur kapot had gemaakt en ze gezegd had dat ik het had gedaan. Je weet vast wel hoe Jasmijn goedgelovig is naar haar dochter toe.

‘No problem!” zong ze. Ik glimlachte. Het was een stukje uit haar lievelings liedje.

Dingdong. Onze bel luidde. Iemand deed de deur open. Het zou toch niet waar zijn…

Krikkrak. De deur ging open en ik zag Lara, die blijkbaar gehumeurd was omdat ze niet haar zin had gekregen.

‘Ga naar beneden, je tante wacht je op.’

Ze had mijn vermoedens bevestigd.

Mijn tantes stonden met elkaar te praten toen ik beneden was.

‘Dag Luna! wat ben je gegroeid!’

..............................................................

 lees zo verder: volg me!