Season Time

    Season time: fragment

lente

Lente, Lente! Waar zit je?

“Ik zit hier, mama! “roept Lente en ze staat recht uit het dorre gras. Ze legt de madeliefjesketting weer op het gras en loopt naar haar moeder.

Mama slaakt een zucht en legt haar handdoek neer.” Je had beloofd om me te helpen!”

Ik weet het, ik weet het.

Maar…?

“Ik kon het gewoon niet laten om naar buiten te gaan en van de laatste prachtige lentedagen genieten”, zei ze terwijl ze de madeliefjeskroon op haar hoofd zette.

Typisch jij hé.

Het spijt me mama …

Kom je me nu helpen?

Ja, mama. Ze volgt haar mama naar de keuken maar voor ze het huis in gaat, kijkt ze nog eens naar de prachtige tuin: de grote appelboom die in het midden van de tuin staat met zijn prachtige wit – roze bloesems, het madeliefjes-tapijt in het gras waar de bijen druk bezig zijn met stuifmeel te verzamelen. De struiken, het kleine vijvertje, de rode-rozenstruik en haar lieveling: de oude treurwilg helemaal op het einde van de tuin. Lente is gek op die afhangende blaren en in het midden van de boom zit een gat, een heel groot gat waar ze vroeger, als ze nog een klein meisje was, inkroop. Het was de plaats waar ze zich altijd verstopte wanneer ze met haar broer verstoppertje speelde.

–Lente!!!.

Ja, Ja ik kom. Ze wierp nog een laatste blik op de tuin en … Mama, mama, kijk!

             Mama loopt de keuken uit en gaat naast haar dochtertje Lente staan. Wat is er nu weer?

-Daar! zie je het dan niet?

-Wat, waar? Daar naast de rozenstruik, een dier een super raar dier! Het dier was een soort vos met de oren van een konijn en de kraaloogjes van een beer. Het dier had een grijze vacht met een zilveren schijn er op.

Waar, Ik zie helemaal geen dier! Kom ga naar binnen.

Het dier knipoogt naar Lente en glimlacht.

Haar mond valt open van verbazing en haastig pakt ze haar mama’s hand stevig beet. Mama zie je dat ook?

Geërgerd kijkt mama haar dochter aan? Wat?

Het dier knipoogde naar mij!

Je droomt weer! Kom nu meteen naar binnen!

Ja, mama! Boos gaat ze terug naar binnen.

Neem het mooiste bestek uit. Commandeert ze Lente terwijl ze de taart met slagroom en kersen versiert.

Waarom? Vraagt Lente, ze halen bijna nooit het zilveren bestek dat ze van haar grootouders hadden gekregen uit, alleen maar op speciale gelegenheden.

Mama kijkt op van de prachtig versierde en heerlijk uitziende taart. Omdat je broer vandaag jarig is.

Lente krijgt een steek in haar buik en ze zucht.

Ben je dat vergeten? Vraagt moeder terwijl ze naar de grote tafel loopt.

Ja, zegt ze langzaam. Ze voelt haar wel wat schuldig, haar broer is een super goede vriend een helpende hand van wanneer ze nog in de luiers zat. En nu was zij zijn verjaardag vergeten. Hoe kon ze?

Mama ziet dat Lente wat overstuur is en zegt vlug: maar je kunt nog alles goedmaken.

Echt, maar hoe?

Door me te helpen.

Uit de grote bruine antieke kast die midden in de woonplaats staat, neemt ze het mooie zilveren bestek en de met goud omrande bordjes. Ze zet die op tafel en plooit de servetjes tot mooie kunstwerkjes.

- Eindelijk klaar! Zegt ze maar ze voelt dat er iets ontbreekt.

Ze kijkt naar de tafel: bordjes … check, bestek …. Check, servetjes … check, kaarsen, glazen... check, check maar wat …. Natuurlijk de bloemen. Geen feesttafel is af zonder bloemen.

Ze loopt rap naar buiten om haar lievelingsbloemen - de grote rode rozen - af te snijden en samen met een paar hyacinten, orchideeën en kleine zonnebloemen heeft ze al gauw een prachtig boeket.

-Mama.

Mama komt vanuit de keuken en ziet de goed gedekte tafel

-Wat goed lente, je broer zal zeker gelukkig zijn met deze tafel maar kun je nog één dingetje voor me doen? Zou je nog naar beneden van de heuvel willen gaan om de cadeaus te gaan kopen?,

Ja tuurlijk, Lente knikt.

 Bedankt, hier is de lijst.

Mag ik dan wel naar het open veld? Het open veld is één van lentes lievelingsplaatsen, omdat het daar zo mooi is en er heel veel mooie bloemen en bomen staan …, maar ook omdat Daylan daar vaak is zijn bruine krulhaar, zijn zomersproeten … Daylan…. Daylan…

Lente… oké… Misschien, ga eerst de cadeaus halen en dan zullen we wel zien.

 Ze loopt vlug naar de voordeur... dag mama! Hoe sneller ze terug is hoe sneller ze bij haar Daylan kan zijn.

Mama loopt haar achterna Lente... wacht, je vergeet je geld.

 O, Bedankt, ik moet me haasten want straks is Daylan op het open veld.

 - Oké ga maar na de cadeautjes naar het open veld.

Oh, bedankt, Joepie! Ze vliegt om haar mama’s hals.

Ga nou maar.

Daag. Zegt Lente en rent naar buiten.

Zomer

Ik ben weg! roept Summer en ze loopt haastig naar de voordeur.

Veel plezier Summer en doe voorzichtig, ik hou heel veel van je! Roept haar mama haar nog achterna.

Zal ik doen. En ik hou ook van jou. Ze gooit de voordeur met een stevige klap dicht en loopt met haar overvolle valies de straat op.

Ik heb toch wel wat te veel mee, denkt Summer, terwijl ze de zware tas op wieltjes de drempel over probeert te sleuren. Wat heb ik ook alweer mee? Een volleybal voor op het strand, een opblaasbare luchtmatras en nog een klein opblaasbaar balletje voor in het water te spelen, kleren voor een week; warme en koude, een regenmantel, stapschoenen, mijn mooie nieuwe gele ballerina’s en een kleurrijk bloemenjurkje voor de laatste avond. Dat is een dansavond en ze hoopt stiekem dat Peter haar gaat vragen want je moet een partner hebben. Die valt gelijk met haar lievelings dag van het jaar: 21 juni, de eerste dag van de zomer. Ze loopt wat te dromen en let niet op het drukke verkeer op de straat. Plots stopt er een chique auto vlak voor Summer en de deur vliegt open. Summer springt rap opzij en ….

 Hé Summer! een rosharig meisje van 12 jaar - even oud als Summer - stapt uit de auto en probeert een al even grote tas als Summer van de achterbank van de wagen op de grond te krijgen. Hij is rood met witte bolletjes en aan de rits zit een kaartje met haar naam en adres op.

Dag Sophie, probeert Summer er zo rustig mogelijk uit te brengen, want ze was wel erg geschrokken van die auto. Sophie is haar beste vriendin. Ze zijn al ongeveer 7 jaar bevriend.

Het meisje heeft altijd vlechtjes in. Ze heeft grote, groene ogen en heel veel zomersproetjes, net als Summer.

Ga je mee naar Eva? Vraagt Sophie. Het is haar eindelijk gelukt die zware tas op de begane grond te krijgen.

Ja, maar waarom gaan we niet meteen naar school?

Omdat ik het haar beloofd heb. Zegt Sophie

Mij best, maar ik wil gewoon niet te laat komen: dit is echt een buitenkans!

Ja, echt wel! Zegt Sophie opgewonden. Ons laatste schoolreisje voordat we naar de grote middelbare school gaan. Sophie, Summer en Eva hebben besloten om naar de zelfde school te gaan en de zelfde richting te volgen, zodat ze in elkaars klas kunnen zitten. Ze lopen een tijdje te kletsen maar al gauw komen ze aan het huis van Eva.

Daar is haar huis. Eva’s huis is een gewoon rijtjeshuis en heeft een rode gevel. Op de vensterbanken staan hyacinten in bloempotten met verschillende kleuren. De voordeur is van eik gemaakt. De voordeur gaat open en de meisjes doen een stapje achteruit.

-Hoi, Summer en Sophie. Ik kijk zo uit naar ons schoolreisje. Gaan we wel samen blijven en in de zelfde kamer slapen?

“Trouwens,” Eva haalt een roze zakje uit met witte kant. Hier is een ketting met onze kenmerken”: een zon voor Summer, een shoptas voor Sophie en lipstick voor mij. Eva’s mondje staat bijna nooit stil en haar karakter is heel positief, ze ziet het leven door een roze bril en kan pessimistische mensen niet uitstaan.

Bedankt Eva! Roepen haar vriendinnen in koor.

Och t’ is niets. Ze begint een beetje te blozen.

Summer kijkt op haar horloge en ze schrikt -Oei, is het al zo laat?

O nee, kom we moeten ons haasten! Alle drie stappen ze zo rap ze kunnen de straat op in de richting van de school. Hun zware valiezen maken de wandeling niet gemakkelijker.

Oef! Net op tijd. zegt Summer helemaal buiten adem. Ze geven hun valiezen aan de bus bestuurder en stappen de bus in. Hier, roept Sophie een plekje voor 3 personen helemaal op de achterbank.-Wat, zegt Summer, is die nog vrij dan? –super!!!De meisjes zijn door het dolle heen...

Op naar de zee!

Lekker zonnen! zegt Summer

Mmm, de gedachte alleen al! Zegt Sophie.

Summer!

Wat?!

“Zal het daar lekker eten zijn?”

 Ik denk het wel gekkie, zegt Summer, terwijl de laatste leerlingen de bus in stappen en een plaatsje zoeken. Ook hun juf Hazel komt de bus in. Sophie en Eva mogen juf Hazel wel maar Summer kan haar niet uitstaan. Ze is altijd heel donker gekleed en heeft het uiterlijk van een heks. Boven op haar bovenlip zit een pukkel met daar 3 haartjes in, Summer vindt het vreselijk. Ook is ze veel te mager en Summer beweert dat als ze kwaad is haar ogen veranderen van bruin in rode ogen en dat daar dan allemaal kleine vlammetjes in dansen, Ze griezelt echt van die vrouw.

Wanneer iedereen een plaatsje heeft gevonden zegt ze met haar schorre stem: “Iederéén zit in de bus, dus we kunnen vertrekken”. Ik zou graag hebbe dat jullie tijdens de busrit fluisteren. Wie dat niet doet mag vanavond eens bij mij langskomen en dan geef ik de gepaste straf.

Daar gaan we dan, tien dagen zonder ouders!

Summer gniffelt.

Al de kinderen juichen. Op naar zee!!!

-Wat heb ik gezegd schreeuwt juffrouw Isabelle Hazel: stilte!