Ik pakte de post. Rekeningen, liefdesbrieven aan Lara,…
En… post voor mij uit Frankrijk. We woonden in Londen, dus het verbaasde me.
Ik hoorde stappen op de trap.
‘Luna, wat sta jij daar te staren?’ sneerde Lara.
‘hier zijn je liefdesbrieven, Lara, waarschijnlijk weer van die pukkelkop?’
Eigenlijk had ik haar beter met rust moeten laten, maar ze moest op haar plaats gezet worden. Ze mocht niet denken dat ze me kon afsnauwen en tot haar slaafje kon maken, wat ze al deed met haar “vriendinnen.”
‘Misschien zing je straks een toontje lager.’ Ze grijnsde. En ja, ze had gelijk. Lara had weer iets kapot gemaakt, en ik werd opgesloten in mijn kamer. Gelukkig had ik de brief nog, die zwaar woog. Ik zette me op m’n krakkemikkig bed maakte hem open. Van Gwenevive. Ze schreef dit:
Beste Lieve Luna.
Het is al lang geleden dat ik je gezien heb. Ik mis je, mijn slimme Luna.
Het spijt me daarvoor. Ik had misschien beter gezegd dat ik je wou helpen, en zou
opvoeden. Maar toen zat ik in financiële problemen. Misschien kan ik het goedmaken,
mijn lieve Luna, en daarom nodig ik je uit om heel of een deel van deze zomervakantie bij
mij te logeren. Lieve Luna, het spijt me. Ik had er toen voor je moeten zijn, maar…
Ik weet dat ik nu in herhaling val, maar je moet weten dat ik het ook gevoeld heb.
Je moeder en ik waren geen gewone zussen…Maar ik was geadopteerd.
Misschien vind je het nu raar dat ik je dat vertel maar je moet weten dat mijn ouders
vermoord waren, maar ook moet je weten dat ik je zie als familie. Je moeder en ik waren
beste vriendinnen, samen met Jasmine.
Luna. als je dit leest en in tranen raakt, vergeet niet: Je moeder hield van je met heel haar
hart. Ze was trots op je, en dat zal ze altijd zijn.
Je lijkt veel op haar, Luna.
Dag sterke, slimme Luna. Ik hoop dat ik je in Frankrijk zie.
Je tante,
Gwenevive
Ps. In de brief zit een smart Phone(zo noemt het toch, maar ik weet niks van zo’n gsm)
met m’n gsm-nummer, want ik weet dat Jasmine nogal zuinig op alles en iedereen is. Bel
me als je wilt komen, dikke kus, nogeens je tante.
PS. Als je iets nodig hebt, troost zoekt of iets anders waar ik je mee kan helpen kan je
altijd bij mij terecht.
Natuurlijk was ik in tranen. Ze had het kunnen weten. De pijn. Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen en kijk om me heen. Mijn bloemenbehang die anders zo vrolijk uitzag, lijkt alsof ze is verkleurd. Mama. Ik pak haar medaillon en staar er uren naar. Ik neem dan de smart Phone die blijkbaar ook nog 50! euro beltegoed heeft. Het was inderdaad lang geleden dat ik haar gezien had, maar vroeger woonde ze in onze straat. Tot ze verhuisde om haar geliefde achterna te gaan, die dan haar geld stal. Ze was bank-directrice geweest, en dat leverde nu nog een aardig pensioen op. Op het scherm verschijnt er een berichtje.
Dag Luna. ik hoop je snel te zien.Hou je het nog vol bij Lara?
Knuffel J
Gwen.
Ik lachte. Al van kleins af aan kon ik Lara niet uitstaan.
Grappig eigenlijk, dat ze dat herinnert.
Ik sms haar terug. De gsm is wit en van Apple, eentje die ik maar van kon dromen, want mijn ouders hadden het ook niet zo breed gehad.
Ik bekijk de sms en herschrijf alles: de begroeting, de tekst…en verstuurde hem.
Ik keek of ik een verstopplaats had. Als Lara de smart Phone vond, zou ze zeggen dat ze een nieuwe had gekocht.
Een muziekje begon te klinken, en ik keek weer naar het scherm.
Gwenevive.
Ik nam op.
‘Dag Luna! blijkbaar heb je mijn brief ontvangen.’
‘Ja, Gwen. Ik zal Jasmijn toestemming moeten vragen om weg te gaan.’
‘Dat regelen we gemakkelijk mijn honneponnetje.’ Ze had al een frans accent gekregen, maar je merkte het pas als je er op lette.
‘Zeg, Luna, ben je thuis?’ vroeg ze. Ik vond het maar raar en vroeg: ‘Ja, maar waarom.’
‘Nou, ik ben toevallig nu in Londen, en ik zou graag met jou iets gaan doen.’
‘Gaat niet gaan, jammer genoeg. Ik zit opgesloten in mijn kamer omdat Lara iets duur kapot had gemaakt en ze gezegd had dat ik het had gedaan. Je weet vast wel hoe Jasmijn goedgelovig is naar haar dochter toe.
‘No problem!” zong ze. Ik glimlachte. Het was een stukje uit haar lievelings liedje.
Dingdong. Onze bel luidde. Iemand deed de deur open. Het zou toch niet waar zijn…
Krikkrak. De deur ging open en ik zag Lara, die blijkbaar gehumeurd was omdat ze niet haar zin had gekregen.
‘Ga naar beneden, je tante wacht je op.’
Ze had mijn vermoedens bevestigd.
Mijn tantes stonden met elkaar te praten toen ik beneden was.
‘Dag Luna! wat ben je gegroeid!’
'Dag tante. Prettige reis gehad?' Vroeg ik.
Jasmijn keek me verbaast aan. Ze dacht waarschijnlijk dat Gwennevive hier voor een aantal maaden woonde, zoals ze vroeger dat deed.
'Lief dat je dat vraagt, schat. Ik was even in de
buurt en ik dacht: Laten we even binnen springen.'
'Luna, Gwen stelde voor dat je in de vakantie een
tijdje bij haar zou logeren. Vind je dat goed?'
'Ja.' Zei ik afwezig. Ik keek naar Gwen. Ze zag er
chic uit, zeker op een regenachtige dag, zoals zovelen in Londen. Door haar
turkooize hoed met een veer, haar elegante laarzen en haar opvallende
bloemenmantel zag ze er dertig jaar jonger uit. Ze was begin de zestig (de
exacte leeftijd wou ze me niet zeggen, vanaf ze dertig werd vertelde ze me. Ze
vond dat dít niet hoorde.)
'…Kom je mee, Luna? Wil je mijn gids zijn, het is veel
te lang geleden dat ik hier geweest ben.'
Ik keek naar mijn andere tante.
‘ga maar, Luna.’
Wow. Normaal gezien zou ik niet eens mijn kamer uit
mogen als ik straf had en nu…
Ik pakte mijn koffie-bruine jas en deed mijn zelfde
kleurige laarzen aan.
'Prettige dag nog.' zei Jasmijn, mijn andere tante.
de deur ging dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten