Ja, Ja..... ik weet het. het is maaaaaaaaaaaanden gelden dat ik iets schreven heb.
srry,
Secret

hoi! lang geleden...

sorry... ik weet het. het is lang geleden dat ik geschreven heb. ik heb namelijk bergen huiswerk. daardoor kan ik minder schrijven. de regels gaan ook weer van start: weinig op de computer zitten :( .
ik hoop dat ik snel weer iets kan schrijven...
Secret

Princess Secrets!

Prioloog

‘Het is hier te gevaarlijk voor een stel kinderen, ze zullen vermoord worden’ zei een raadsman.
‘Ik weet het, ik weet het, maar wat kunnen we er aan doen?’ zuchtte koning August.
Ze zaten in de Grote Raadszaal, allemaal samen met in totaal vier koningen en hun vrouwen.
De zaal was versierd met bladgoud en in het victoriaans,
en de muren zagen er oud en toch ook nieuw uit, doordat er een blauwe lak op zat.
‘We kunnen ze toch onmogelijk in het niets doen oplossen?, het is ook gevaarlijk om ze jarenlang onzichtbaar te maken.’ Vertelde Koningin Elisa.
Plots klonk er een alarm. Het was het opstandalarm. Ze vielen vaak aan, en men vermoedde dat het mensen waren zonder magie. Die beschuldigden het koninklijk huis en hun bontgenoten. Maar in werkelijkheid was het dat ze geen magie hadden omdat het té zwak was om met de persoon mee te groeien.
‘Niet weer!’ jammerde de raadsman. Koning August was snel. Hij riep: ‘Iedereen naar de schuilkelders!’
Hijzelf en de koningsparen gingen een geheime kamer binnen.
‘Dit kan zo niet langer. We moeten iets doen en snel!’ mopperden ze.
‘Ik denk dat het beter is als we ze onderbrengen. Ergens waar het veilig is om op te groeien.’ Meende Elisa.
‘Ik weet het niet hoor, ze zijn nog zo jong.’ Zuchtte haar vriendin.
‘Fleur ’s zus is al ontvoerd,als we haar nog kwijtraken, hebben we geen kind meer.’ Snauwde Elisa.
‘Elisa, rustig, schat. Je bent Gestresseerd.’
'Natuurlijk, in dezetoestand!’ beet ze hem toe. ‘maar we moeten ze ergens onderbrengen, in deze situaties kunnen ze niet leven.’ ‘Hoe zou je dat dan doen, en met wie?’ vroeg een andere vriendin en koningin.
'Ik zou ze in een land hier ver vandaan zetten, en met wie? Simpel, hun bewakers.’ Ze hoorden voetstappen, en dan schoten. Ze werden muisstil. Je kon alles horen wat er in de Grote Raadszaal gebeurde. Een knal, en dan geschreeuw.
En dan, geen geluid, tot plots, er ramen werden ingeslagen.
‘Je hebt gelijk, Elisa. We zullen dat plan moeten volgen.’ Zeiden ze allemaal.

1

Ik was zestien. Ik snapte niet waarom ze zeggen: “Sweet sixteen.”

Er is er niks geweldigs aan. Je bent nu gewoon zestien jaar ouder dan je geboorte.
De meesten zeggen: ‘We hebben zo veel vrijheid nu.’
Ik niet. Ik was allang vrij om te gaan en te staan waar ik wou. Als ik maar op tijd thuis kwam.
Mijn lieve vader en moeder gaf me alles wat ik wou.
Vrijheid, liefde, vriendschap… zelfs een huisdier.
Mijn beste vrienden, Lucy en Skye, zorgden dat ik nooit problemen had.
Lucy was een meisje met rood haar, schitterende blauwe ogen waar er altijd glinsteringen in zaten en sproeten. Skye had honingblond haar, -net zoals mij-lange wimpers en hij was heel gespierd.
Ze woonden dicht bij mij, maar drie staten verderop. Ze waren buren.
Ik woonde in een chique buitenwijk van Londen. Ik kwam daardoor veel culturen van toeristen tegen.
Ze bezochten verschillende dingen, maar nooit het mooiste deel ervan.
Natuurlijk zijn de kroonjuwelen prachtig, en Big Ben fascinerend, maar je moest vooral Middle Temple Hall bezoeken. Je zou denken dat rijkeluismeisjes niet van geschiedenis houden, maar dit is een groot cliché. Ze kunnen slim zijn en toch mode bewust. Namen ze maar in de boeken en films een voorbeeld aan mij. Altijd hetzelfde liedje dat een arm meisje slim was, en de rijkeluiskinderen dom.
Echt een no-go voor mij. Het was zaterdag 23 mei en het was 18 graden. Eindelijk eens mooi weer. Zoals gewoonlijk pakte ik mijn blauwe brommer die ik voor mijn verjaardag gekregen had, en reed naar Luce.
Haar huis was bijna even groot als waar ik in woonde, die ook een binnen- en buitenzwembad had, maar hij had minder kamers.
Ik drukte op de bel. En pakte mijn sleutel. We mochten, omdat onze vaders broers waren, een eigen huis sleutel hebben van hun huis. Het enige wat we moesten doen was aanbellen, je huis sleutel pakken en met je kaart inchecken.
‘Hoi, Luce, zullen we die schets waar maken?’ vroeg ik haar toen ik mijn grief in de keuken had gezet en haar daar tegen kwam. Lucy en ik hielden van schrijven en modeontwerpen. We waren altijd blij als er een mode show was, dan gingen we daar naartoe en gaven we verschillende commentaren, zoals: “noem je dat een jurk? Die heeft gewoon een zak aan getrokken.” Of: “haar makeup is zó oubollig!”
We hadden een kleedje ontworpen voor het schoolbal, waar het thema was: “Whoos magical or not, you decide!” en we hadden gekozen voor feeën. Niet zo maar een feeën-pakje, maar een avondjurk met effecten en bewegende vleugels.
Lucy’s moeder was ingenieur, en ze had zelfs voorgesteld om ons te helpen.
‘J-ja, ik ging eigenlijk net naar jou toe om hetzelfde te vragen.’ Antwoordde ze. Oei. Als ze stotterde was er een probleem. Ze deed een dappere poging om te liegen, maar ik wist wel beter.

We voelden en vulden elkaar goed aan; daar was ik vooral blij om.

We waren toch het tegengestelde, maar dat maakte het juist leuk.

‘F-Fleur?’ hakkelde ze. Ik keek op. Die toon herkende ik goed. Het was het toontje dat ze iets vergeten was.

‘Ja, Luce?’ vroeg ik.

‘Het spijt me, maar ik ben de stoffen vergeten…’ kniesde ze. Ze zat er blijkbaar mee in, want ze hing haar hoofd naar beneden.

‘Geeft toch niet. Kom, dan gaan we er samen achter.’ Troostte ik.

‘Er is ook nog een probleem met de ontwerpen, Fleur.’  Jammerde ze.

‘Wat dan Luce?’ ik kon het niet meer aan zien.

Mijn beste vriendin en nicht was om elke minuut dat verstreek meer en meer ineen gekrompen.

‘Het is vast niet erg. Kom, toon het me.’ Beval-troostte ik.

De voordeur sloeg dicht. Het was vast Lucy’s moeder, want ik hoorde hakken.

En inderdaad, de deur naar de keuken ging open en daar was haar moeder. Piekfijn gekleed en met lichte make-up. Ze had toch tenminste iets bij geleerd. Vroeger droeg ze zware make-up, flink opgedoft en paarse oogschaduw. En het was erger dan het klinkt.

Opeens rinkelde mijn GSM. Het was vast mijn vader, die vroeg waar ik was.

nope, niet mijn vader maar mijn moeder. ik pakte mijn gsm op, maar ze had afgelegd.

waarschijnlijk wou ze naar iemand anders bellen. ze kon niet erg goed met gsm’s overweg.

dat gold ook helaas voor andere elektrische toestellen. We bestelden vaak iets omdat het eten was aangebrand.

We gingen naar boven. haar kamer lag helemaal overhoop. Ik  hielp haar kamer op te ruimen en vroeg: ‘Ben je ze kwijt, Lucy?’ vroeg ik haar.

‘Ja.’ piepte ze, toen we op haar netjes opgemaakte bed zaten.

‘Komaan, kop op. Dan tekenen we dat toch opnieuw, ik vond een paar dingen toch minder.’ beweerde ik.

Ze keek op, en zette een droevig glimlachje op.

'Jij bent zo een lieve vriendin. Als er iets is, help je me meteen. Zoals die keer dat ik liefdesverdriet had, en jij bent gewoon dag én nacht bij me gebleven.' zei ze.

dat was waar. Ze jankte de hele tijd, wiegend heen en weer. Ze was toen echt een wrak.

Hij had haar bedrogen. Met een vriendin. Nee, niet ik, maar vroeger waren we met z'n drieën. Onafscheidelijk. Toen we erachter kwamen waren we boos, vooral omdat ze Lucy niet gewaarschuwd had dat hij een ontzettende klootzak was. Zij is een van de grootste bitches die ik ken, en ik heb niet echt vaak een hekel aan mensen. Ellen. Ik had gezworen tegen Luce dat ik voor haar wraak zal nemen. Die wraak zal zoet zijn voor Lucy e"n mij. Ik was een meester in wraak nemen. Op mijn zesde heb ik een meisje die me peste, aangepakt. Ze is naar mijn weten nooit gelukt om de verf uit haar haar te krijgen.

‘Lucy, over liefde gesproken… ben je verliefd? op die nieuwe jongen?’

Jorn was de nieuwe jongen, en ik had gezien dat Lucy zat te zwijmelen toen hij haar passeerde.

Boenk…

Ik hoorde stappen.

maar Lucy had het niet gehoord en antwoordde: ‘Hoe weet je dat, is het zo opvallend?’

‘Sst.’ siste ik. Ik pakte het eerste wat ik zag (toevallig was dat Lucy’s kussen) en sloop naar de deur.

deed hem open en... sloeg in de persoon zijn gezicht.

'Ben je bezig met een kussengevecht of zo?

Ik zag wie het was. Skye. oeps...

Wedstrijd!

Hey!
ja, jullie hebben het goed gezien: ik organiseer een wedstrijd. Een schrijfwedstrijd.
wat moetten jullie doen?
heel simpel: schrijf een tekst van max. 7000 tekens.
Verstuur het naar mijn e-mail adres ene: duimen maar!
Stuur het ten laatste tegen 25 augustus is in, en het mooiste verhaal wint een plaatsje op mijn blog!
schrijf jullie suf (figuurlijk dan ) en succes,
Secret!
Ps. Dit is mijn e-mailadres: secretkl4@gmail.com
Keep smiling! :-)

Zoek tips

Hoi, zo als de titel het vermeld, ik zoek tips. Tips voor een romatische tekst te schrijven. Ben aan iets bezig (als jullie me helpen zien jullie het misschien binnenkort op de blogpagina)
Ik kan het niet echt zo goed, het lijkt altijd of ze de beste vrienden zijn. Kunnen jullie me helpen?
Bedankt,
Secret

Hoi, waarom ben jij beginnen schrijven?

Voor iedereen is het verschillend waarom en waardoor je beginnen schrijven bent. Bij mij: simpel Ik omdat ik vroeger (toen ik nog kleiner was, )
Veel fantasie had. Ik vertelde me verhaaltjes voor her slapen gaan. Nu, schrijf ik ze op in de hoop dat later iemand ook zo zal genieten van mijn verhalen. Wat vinden jullie ervan en waardoor zijn jullie beginnen schrijven?
sturen jullie me snel antwoorden?
Secret

Luv jou zussie!

Hehoy!

Hier ben ik weer!

Oké ik heb nog weinig geschreven, maar dat komt ook omdat ik mijn zus hielp. Ze schrijft namelijk ook. Soms erger ik me eraan dat ze zo véél (en sorry zusie maar het is de waarheid) schrijffouten maakt. Nou ja, zusjes blijven zusjes hé! Ik kan me trouwens géén betere zus inbeelden!

Ik hou van je, mijn grote zus!

doei, secet!

ps. Wens me succes want ik moet naar de orthodontist  :-(

Nieuwe Facebook pagina!

heb een nieuwe fb pagina.

gebruik een naam van een anagram.

schrijf jullie snel,

Secret!

Vakantie! joepie!?

hallo allemaal!

eindelijk eens vakantie, want geef nu toe:

Worden jullie soms niet gek van jullie leerkrachten?

Als je dat ook vind, geef een plusje. (ben bezig met een weddenschap dat als ik 50+ haal, iets krijg van mijn allerliefste zus.) tussen haakjes, soms moet je effe slijmen bij je grote broer of zus als je iets gedaan wilt krijgen, geloof me maar!

hier zijn een paar quotes die ik mooi vond:

"als je niet op vakantie kunt, ga op avontuur."

 "zomer. geniet, beleef, ontspan.'

weten jullie er nog? stuur het me!

tears: vervolg

Even een herinnering (voor de rest van de tekst, schrol naar beneden) Ze hield geen contact meer met mijn moeders zus, die beste vriendinnen waren geweest. Gwenevive, zo heette mijn andere tante, had al een paar keren gebeld, maar ze nam nooit op. Eén keer had ze het wel gedaan, toen joeg ze me weg. Alsof ze meer wist van de moord. Alsof… er een geheim was dat ik niet mocht weten.
Ik pakte de post. Rekeningen, liefdesbrieven aan Lara,…
En… post voor mij uit Frankrijk. We woonden in Londen, dus het verbaasde me.
Ik hoorde stappen op de trap.
‘Luna, wat sta jij daar te staren?’ sneerde Lara.
‘hier zijn je liefdesbrieven, Lara, waarschijnlijk weer van die pukkelkop?’
Eigenlijk had ik haar beter met rust moeten laten, maar ze moest op haar plaats gezet worden. Ze mocht niet denken dat ze me kon afsnauwen en tot haar slaafje kon maken, wat ze al deed met haar “vriendinnen.”
‘Misschien zing je straks een toontje lager.’ Ze grijnsde. En ja, ze had gelijk. Lara had weer iets kapot gemaakt, en ik werd opgesloten in mijn kamer. Gelukkig had ik de brief nog, die zwaar woog. Ik zette me op m’n krakkemikkig bed maakte hem open. Van Gwenevive. Ze schreef dit:


 Beste Lieve Luna.



Het is al lang geleden dat ik je gezien heb. Ik mis je, mijn slimme Luna.

Het spijt me daarvoor. Ik had misschien beter gezegd dat ik je wou helpen, en zou


opvoeden. Maar toen zat ik in financiële problemen. Misschien kan ik het goedmaken,
mijn lieve Luna, en daarom nodig ik je uit om heel of een deel van deze zomervakantie bij

mij te logeren. Lieve Luna, het spijt me. Ik had er toen voor je moeten zijn, maar…

Ik weet dat ik nu in herhaling val, maar je moet weten dat ik het ook gevoeld heb.

Je moeder en ik waren geen gewone zussen…Maar ik was geadopteerd.

Misschien vind je het nu raar dat ik je dat vertel maar je moet weten dat mijn ouders

vermoord waren, maar ook moet je weten dat ik je zie als familie. Je moeder en ik waren

beste vriendinnen, samen met Jasmine.

Luna. als je dit leest en in tranen raakt, vergeet niet: Je moeder hield van je met heel haar

hart. Ze was trots op je, en dat zal ze altijd zijn.

Je lijkt veel op haar, Luna.

Dag sterke, slimme Luna. Ik hoop dat ik je in Frankrijk zie.

Je tante,

Gwenevive

Ps. In de brief zit een smart Phone(zo noemt het toch, maar ik weet niks van zo’n gsm)

met m’n gsm-nummer, want ik weet dat Jasmine nogal zuinig op alles en iedereen is. Bel

me als je wilt komen, dikke kus, nogeens je tante.

PS. Als je iets nodig hebt, troost zoekt of iets anders waar ik je mee kan helpen kan je

altijd bij mij terecht.



Natuurlijk was ik in tranen. Ze had het kunnen weten. De pijn. Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen en kijk om me heen. Mijn bloemenbehang die anders zo vrolijk uitzag, lijkt alsof ze is verkleurd. Mama. Ik pak haar medaillon en staar er uren naar. Ik neem dan de smart Phone die blijkbaar ook nog 50! euro beltegoed heeft. Het was inderdaad lang geleden dat ik haar gezien had, maar vroeger woonde ze in onze straat. Tot ze verhuisde om haar geliefde achterna te gaan, die dan haar geld stal. Ze was bank-directrice geweest, en dat leverde nu nog een aardig pensioen op. Op het scherm verschijnt er een berichtje.

Dag Luna. ik hoop je snel te zien.Hou je het nog vol bij Lara?
Knuffel J
Gwen.

Ik lachte. Al van kleins af aan kon ik Lara niet uitstaan.
Grappig eigenlijk, dat ze dat herinnert.
Ik sms haar terug. De gsm is wit en van Apple, eentje die ik maar van kon dromen, want mijn ouders hadden het ook niet zo breed gehad.
Ik bekijk de sms en herschrijf alles: de begroeting, de tekst…en verstuurde hem.
Ik keek of ik een verstopplaats had. Als Lara de smart Phone vond, zou ze zeggen dat ze een nieuwe had gekocht.
Een muziekje begon te klinken, en ik keek weer naar het scherm.
Gwenevive.
Ik nam op.
‘Dag Luna! blijkbaar heb je mijn brief ontvangen.’
‘Ja, Gwen. Ik zal Jasmijn toestemming moeten vragen om weg te gaan.’
‘Dat regelen we gemakkelijk mijn honneponnetje.’ Ze had al een frans accent gekregen, maar je merkte het pas als je er op lette.
‘Zeg, Luna, ben je thuis?’ vroeg ze. Ik vond het maar raar en vroeg: ‘Ja, maar waarom.’
‘Nou, ik ben toevallig nu in Londen, en ik zou graag met jou iets gaan doen.’
‘Gaat niet gaan, jammer genoeg. Ik zit opgesloten in mijn kamer omdat Lara iets duur kapot had gemaakt en ze gezegd had dat ik het had gedaan. Je weet vast wel hoe Jasmijn goedgelovig is naar haar dochter toe.
‘No problem!” zong ze. Ik glimlachte. Het was een stukje uit haar lievelings liedje.
Dingdong. Onze bel luidde. Iemand deed de deur open. Het zou toch niet waar zijn…
Krikkrak. De deur ging open en ik zag Lara, die blijkbaar gehumeurd was omdat ze niet haar zin had gekregen.
‘Ga naar beneden, je tante wacht je op.’
Ze had mijn vermoedens bevestigd.
Mijn tantes stonden met elkaar te praten toen ik beneden was.
‘Dag Luna! wat ben je gegroeid!’

'Dag tante. Prettige reis gehad?' Vroeg ik.

Jasmijn keek me verbaast aan. Ze dacht waarschijnlijk dat Gwennevive hier voor een aantal maaden woonde, zoals ze vroeger dat deed.

'Lief dat je dat vraagt, schat. Ik was even in de buurt en ik dacht: Laten we even binnen springen.'

'Luna, Gwen stelde voor dat je in de vakantie een tijdje bij haar zou logeren. Vind je dat goed?'

'Ja.' Zei ik afwezig. Ik keek naar Gwen. Ze zag er chic uit, zeker op een regenachtige dag, zoals zovelen in Londen. Door haar turkooize hoed met een veer, haar elegante laarzen en haar opvallende bloemenmantel zag ze er dertig jaar jonger uit. Ze was begin de zestig (de exacte leeftijd wou ze me niet zeggen, vanaf ze dertig werd vertelde ze me. Ze vond dat dít niet hoorde.)

'…Kom je mee, Luna? Wil je mijn gids zijn, het is veel te lang geleden dat ik hier geweest ben.'

Ik keek naar mijn andere tante.

‘ga maar, Luna.’

Wow. Normaal gezien zou ik niet eens mijn kamer uit mogen als ik straf had en nu…

Ik pakte mijn koffie-bruine jas en deed mijn zelfde kleurige laarzen aan.

'Prettige dag nog.' zei Jasmijn, mijn andere tante.

de deur ging dicht.

Season Time

    Season time: fragment

lente

Lente, Lente! Waar zit je?

“Ik zit hier, mama! “roept Lente en ze staat recht uit het dorre gras. Ze legt de madeliefjesketting weer op het gras en loopt naar haar moeder.

Mama slaakt een zucht en legt haar handdoek neer.” Je had beloofd om me te helpen!”

Ik weet het, ik weet het.

Maar…?

“Ik kon het gewoon niet laten om naar buiten te gaan en van de laatste prachtige lentedagen genieten”, zei ze terwijl ze de madeliefjeskroon op haar hoofd zette.

Typisch jij hé.

Het spijt me mama …

Kom je me nu helpen?

Ja, mama. Ze volgt haar mama naar de keuken maar voor ze het huis in gaat, kijkt ze nog eens naar de prachtige tuin: de grote appelboom die in het midden van de tuin staat met zijn prachtige wit – roze bloesems, het madeliefjes-tapijt in het gras waar de bijen druk bezig zijn met stuifmeel te verzamelen. De struiken, het kleine vijvertje, de rode-rozenstruik en haar lieveling: de oude treurwilg helemaal op het einde van de tuin. Lente is gek op die afhangende blaren en in het midden van de boom zit een gat, een heel groot gat waar ze vroeger, als ze nog een klein meisje was, inkroop. Het was de plaats waar ze zich altijd verstopte wanneer ze met haar broer verstoppertje speelde.

–Lente!!!.

Ja, Ja ik kom. Ze wierp nog een laatste blik op de tuin en … Mama, mama, kijk!

             Mama loopt de keuken uit en gaat naast haar dochtertje Lente staan. Wat is er nu weer?

-Daar! zie je het dan niet?

-Wat, waar? Daar naast de rozenstruik, een dier een super raar dier! Het dier was een soort vos met de oren van een konijn en de kraaloogjes van een beer. Het dier had een grijze vacht met een zilveren schijn er op.

Waar, Ik zie helemaal geen dier! Kom ga naar binnen.

Het dier knipoogt naar Lente en glimlacht.

Haar mond valt open van verbazing en haastig pakt ze haar mama’s hand stevig beet. Mama zie je dat ook?

Geërgerd kijkt mama haar dochter aan? Wat?

Het dier knipoogde naar mij!

Je droomt weer! Kom nu meteen naar binnen!

Ja, mama! Boos gaat ze terug naar binnen.

Neem het mooiste bestek uit. Commandeert ze Lente terwijl ze de taart met slagroom en kersen versiert.

Waarom? Vraagt Lente, ze halen bijna nooit het zilveren bestek dat ze van haar grootouders hadden gekregen uit, alleen maar op speciale gelegenheden.

Mama kijkt op van de prachtig versierde en heerlijk uitziende taart. Omdat je broer vandaag jarig is.

Lente krijgt een steek in haar buik en ze zucht.

Ben je dat vergeten? Vraagt moeder terwijl ze naar de grote tafel loopt.

Ja, zegt ze langzaam. Ze voelt haar wel wat schuldig, haar broer is een super goede vriend een helpende hand van wanneer ze nog in de luiers zat. En nu was zij zijn verjaardag vergeten. Hoe kon ze?

Mama ziet dat Lente wat overstuur is en zegt vlug: maar je kunt nog alles goedmaken.

Echt, maar hoe?

Door me te helpen.

Uit de grote bruine antieke kast die midden in de woonplaats staat, neemt ze het mooie zilveren bestek en de met goud omrande bordjes. Ze zet die op tafel en plooit de servetjes tot mooie kunstwerkjes.

- Eindelijk klaar! Zegt ze maar ze voelt dat er iets ontbreekt.

Ze kijkt naar de tafel: bordjes … check, bestek …. Check, servetjes … check, kaarsen, glazen... check, check maar wat …. Natuurlijk de bloemen. Geen feesttafel is af zonder bloemen.

Ze loopt rap naar buiten om haar lievelingsbloemen - de grote rode rozen - af te snijden en samen met een paar hyacinten, orchideeën en kleine zonnebloemen heeft ze al gauw een prachtig boeket.

-Mama.

Mama komt vanuit de keuken en ziet de goed gedekte tafel

-Wat goed lente, je broer zal zeker gelukkig zijn met deze tafel maar kun je nog één dingetje voor me doen? Zou je nog naar beneden van de heuvel willen gaan om de cadeaus te gaan kopen?,

Ja tuurlijk, Lente knikt.

 Bedankt, hier is de lijst.

Mag ik dan wel naar het open veld? Het open veld is één van lentes lievelingsplaatsen, omdat het daar zo mooi is en er heel veel mooie bloemen en bomen staan …, maar ook omdat Daylan daar vaak is zijn bruine krulhaar, zijn zomersproeten … Daylan…. Daylan…

Lente… oké… Misschien, ga eerst de cadeaus halen en dan zullen we wel zien.

 Ze loopt vlug naar de voordeur... dag mama! Hoe sneller ze terug is hoe sneller ze bij haar Daylan kan zijn.

Mama loopt haar achterna Lente... wacht, je vergeet je geld.

 O, Bedankt, ik moet me haasten want straks is Daylan op het open veld.

 - Oké ga maar na de cadeautjes naar het open veld.

Oh, bedankt, Joepie! Ze vliegt om haar mama’s hals.

Ga nou maar.

Daag. Zegt Lente en rent naar buiten.

Zomer

Ik ben weg! roept Summer en ze loopt haastig naar de voordeur.

Veel plezier Summer en doe voorzichtig, ik hou heel veel van je! Roept haar mama haar nog achterna.

Zal ik doen. En ik hou ook van jou. Ze gooit de voordeur met een stevige klap dicht en loopt met haar overvolle valies de straat op.

Ik heb toch wel wat te veel mee, denkt Summer, terwijl ze de zware tas op wieltjes de drempel over probeert te sleuren. Wat heb ik ook alweer mee? Een volleybal voor op het strand, een opblaasbare luchtmatras en nog een klein opblaasbaar balletje voor in het water te spelen, kleren voor een week; warme en koude, een regenmantel, stapschoenen, mijn mooie nieuwe gele ballerina’s en een kleurrijk bloemenjurkje voor de laatste avond. Dat is een dansavond en ze hoopt stiekem dat Peter haar gaat vragen want je moet een partner hebben. Die valt gelijk met haar lievelings dag van het jaar: 21 juni, de eerste dag van de zomer. Ze loopt wat te dromen en let niet op het drukke verkeer op de straat. Plots stopt er een chique auto vlak voor Summer en de deur vliegt open. Summer springt rap opzij en ….

 Hé Summer! een rosharig meisje van 12 jaar - even oud als Summer - stapt uit de auto en probeert een al even grote tas als Summer van de achterbank van de wagen op de grond te krijgen. Hij is rood met witte bolletjes en aan de rits zit een kaartje met haar naam en adres op.

Dag Sophie, probeert Summer er zo rustig mogelijk uit te brengen, want ze was wel erg geschrokken van die auto. Sophie is haar beste vriendin. Ze zijn al ongeveer 7 jaar bevriend.

Het meisje heeft altijd vlechtjes in. Ze heeft grote, groene ogen en heel veel zomersproetjes, net als Summer.

Ga je mee naar Eva? Vraagt Sophie. Het is haar eindelijk gelukt die zware tas op de begane grond te krijgen.

Ja, maar waarom gaan we niet meteen naar school?

Omdat ik het haar beloofd heb. Zegt Sophie

Mij best, maar ik wil gewoon niet te laat komen: dit is echt een buitenkans!

Ja, echt wel! Zegt Sophie opgewonden. Ons laatste schoolreisje voordat we naar de grote middelbare school gaan. Sophie, Summer en Eva hebben besloten om naar de zelfde school te gaan en de zelfde richting te volgen, zodat ze in elkaars klas kunnen zitten. Ze lopen een tijdje te kletsen maar al gauw komen ze aan het huis van Eva.

Daar is haar huis. Eva’s huis is een gewoon rijtjeshuis en heeft een rode gevel. Op de vensterbanken staan hyacinten in bloempotten met verschillende kleuren. De voordeur is van eik gemaakt. De voordeur gaat open en de meisjes doen een stapje achteruit.

-Hoi, Summer en Sophie. Ik kijk zo uit naar ons schoolreisje. Gaan we wel samen blijven en in de zelfde kamer slapen?

“Trouwens,” Eva haalt een roze zakje uit met witte kant. Hier is een ketting met onze kenmerken”: een zon voor Summer, een shoptas voor Sophie en lipstick voor mij. Eva’s mondje staat bijna nooit stil en haar karakter is heel positief, ze ziet het leven door een roze bril en kan pessimistische mensen niet uitstaan.

Bedankt Eva! Roepen haar vriendinnen in koor.

Och t’ is niets. Ze begint een beetje te blozen.

Summer kijkt op haar horloge en ze schrikt -Oei, is het al zo laat?

O nee, kom we moeten ons haasten! Alle drie stappen ze zo rap ze kunnen de straat op in de richting van de school. Hun zware valiezen maken de wandeling niet gemakkelijker.

Oef! Net op tijd. zegt Summer helemaal buiten adem. Ze geven hun valiezen aan de bus bestuurder en stappen de bus in. Hier, roept Sophie een plekje voor 3 personen helemaal op de achterbank.-Wat, zegt Summer, is die nog vrij dan? –super!!!De meisjes zijn door het dolle heen...

Op naar de zee!

Lekker zonnen! zegt Summer

Mmm, de gedachte alleen al! Zegt Sophie.

Summer!

Wat?!

“Zal het daar lekker eten zijn?”

 Ik denk het wel gekkie, zegt Summer, terwijl de laatste leerlingen de bus in stappen en een plaatsje zoeken. Ook hun juf Hazel komt de bus in. Sophie en Eva mogen juf Hazel wel maar Summer kan haar niet uitstaan. Ze is altijd heel donker gekleed en heeft het uiterlijk van een heks. Boven op haar bovenlip zit een pukkel met daar 3 haartjes in, Summer vindt het vreselijk. Ook is ze veel te mager en Summer beweert dat als ze kwaad is haar ogen veranderen van bruin in rode ogen en dat daar dan allemaal kleine vlammetjes in dansen, Ze griezelt echt van die vrouw.

Wanneer iedereen een plaatsje heeft gevonden zegt ze met haar schorre stem: “Iederéén zit in de bus, dus we kunnen vertrekken”. Ik zou graag hebbe dat jullie tijdens de busrit fluisteren. Wie dat niet doet mag vanavond eens bij mij langskomen en dan geef ik de gepaste straf.

Daar gaan we dan, tien dagen zonder ouders!

Summer gniffelt.

Al de kinderen juichen. Op naar zee!!!

-Wat heb ik gezegd schreeuwt juffrouw Isabelle Hazel: stilte!

vraagje

oké, ik geef toe:

nu gaat het heel de tijd over schrijven.

ik wil graag weten wat jullie willen op mijn blog!

Secret

ps. ongepaste reacties worden verwijderd!

tears: englisch version

Tears

1

' Hi. I'm Luna Tears. sad name for a sad girl. Honestly, I was Luna Tears. I have nothing anymore.'I held my tears in. Just the thought of my dead parents was hard, but I wrote to process it. Perhaps most dramatic found this; but it was then also so.

Everyone does it in his own way, but could someone tell me: how?

How to outlive the pain?

How can you deal with it?

How do you tell someone that you're an orphan and your father your mother has murdered?

How do you tell that he then committed suicide?

Tell me! How?!

A tear rolled on my blade. Tears. it fit in my last name.

i am only ...

Well, so i felt though. I had to at my scary uncle, despicable niece and my gullible (she believed especially my cousin) aunt go live. Lara was the same age as me, but totally different. I loved classical music, she loved of the most popular rock band in our country. I loved reading, and she...  texting and calling. Anyone my age found me strange. ' Red hair, always weird '. It was spot song they had chosen for me. I almost never said something back. if i did, i began to stutter. My niece was popular and they put everyone to me to bullying. I knew that spot rhyme of hair came out. My aunt believed everything what Lara said. I was thereby often lose out. If they break something had made, I was.
They wanted me basically not in their "perfect" life. The notary could not reach the family on my mothers side. Ward, my uncle, disliked everything to me. He called me a "ungrateful creature and a vile, uncouth witch." nice to hear that your family (actually related by marriage) was berating you always. most forests know what happens, but I had to say that it was a car accident. a car accident. Seriously I thought then. You better say that your parents have been murdered, than a car accident. Also maybe a little exaggerated. But you got at least a little sympathy.
But that was for their opinion has less more harmful. My aunt loved her brother, but with that "drama" as she called it, was they become more detached. She loved lost contact with my mother's sister, who had been best friends. Gwenevive, my other aunt, had already called a couple of times, but they never took on. one time she had it done, when they chased me away. As if they knew more of the murder. As if ... There is a secret was that I was not allowed to know.
I picked up the post. Accounts, love letters to Lara, ...
And ... post for me from France. No one ever wrote me a letter, so it surprised me.
He came so far, because we live in London
I heard steps on the stairs.
'Luna, what are you staring at?' sneered there Lara.
'here are your love letters, Lara, probably of that pimple face?'
Actually I have to let her better with rest, but they had to be put in place. They should not think they could snub me and to her slave could make, what they already did with her "BFF."

 ' wait, Luna. you will see that you have to behave in front of me! 'She grinned. And Yes, she was right. Lara again had break something, and I was locked in my room. Luckily I had the letter yet, which heavily weighed. I put myself on my bed room door opened it. By Gwenevive. She wrote this:
Best Dear Luna.


It's been a long time since I've seen you. I miss you, my smart Luna.
I'm sorry for that. I had perhaps more accurately that I wanted to help you, and would educate. But when I was in financial trouble. Maybe I can make it up, my dear Luna, and that is why I invite you to all or part of this summer holiday to stay with me. Dear Luna, I'm sorry. I did for you, but ...
I know that I am now repeating, but you should know that I've felt it too.
Your mother and I were no ordinary sisters ... But I was adopted.
You might find it weird that I tell you that but you should know that my parents were murdered, but also you should know that I see you as a family. Your mother and I were best friends, along with Jasmine.
Luna. If you read this and in tears, remember: your mother loved you with all her heart. She was proud of you, and that she will always be.
You looks a lot like her, Luna.
Day strong, smart Luna. I hope I see you in France.
Your aunt, Gwenevive 
Ps. In the letter is a smart Phone (so calls it anyway, but I know nothing of such a mobile phone) with my mobile phone number, because I know that Jasmine rather economical on everything and everyone. Call me if you want to come, big kiss, again your aunt.

PS. If you need something, you are looking for comfort or something else where I can help you, you can always contact me.

Of course, I was in tears. They should have known. The pain. I wipe my tears from my eyes and look around me. My floral wallpaper that looked otherwise so cheerful, seems like she is discolored. Mama. I pick her medallion and cataracts there for hours. I then take the smart Phone that apparently also fifty dollars call credit. It was indeed a long time since I had seen her, but once she lived in our street. Until they moved to her beloved Chase, who then stole her money. She was bank-Director, and which earned now still a nice pension. a message will appear on the screen.

Day Luna. I hope to see you soon. Do you like the still full  by Lara?
Hug!

Gwen.
I laughed. Lara already since I could not stand it.
Funny actually, that she recalls.
I text her back. The mobile phone is white and from Apple, one that I could dream of, but because my parents were also not as wide.
I looked at the text and rewrote everything: the greeting, the text ... and emailed him.
I looked if I had a hiding place. As Lara the smart Phone was made, she would say that she had bought a new.
Music began to sound, and I looked back at the screen.
Gwenevive.
I took up. ' Day Luna! apparently you have received my letter. '
' Yes, Gwen. I will have to ask permission Jasmine to go away. '
' That we arrange easy my honneponnetje. ' She already had a French accent, but you just didn't notice it only if you watched.
' Say, Luna, are you home? "she asked. I found it weird and asked, "Yes, but why. '
"Well, I happen to be in London now, and I would like to do something with you. '
' Is not, unfortunately. I'm trapped in my room because Lara had made and broken something expensive they had said that I had done. You probably know how Jasmine is gullible to her daughter.
' No problem! "she sang. I smiled. It was a piece from her favourite song.
Dingdong. Our call was. Someone did open the door. It would not be true ...
Krik krak. The door opened and I saw Lara, who apparently had gotten her sense was tempered because they are not.
' Go down, your aunt you waiting. ' she had my suspicions confirmed.
My aunts were talking to each other when I was down.

' Day Luna! you have grown! '

English introduction

Hi, I'm Secret.

I love writing, reading, fashion ....

On my blog you can read my texts and you can give me that.

Follow me to see what is, and if you like something reads or writes, here is the place to be. leave something behind my comments or go to my google + page.

I write you soon!

Secret

Bonjour! un texte français...

Bonjour !

Je m’appelle secret.

J’aime écrire et des livres.

Dans ma blog, j’écris dans les vacances.

Parfois, quand je n’ai pas beaucoup de devoir, je écris aussi.

Excusé moi  quand j’écris écrire les erreurs, mais, j’habite a Flaman.

 je parle les plus avec mes meilleurs copines au sujet de écrire.

Ici, vous pouvez écrire votre texte.

Au revoir,

Secret

Tears

Tears

1

‘Hoi. Ik ben Luna Tears. triestige naam voor een verdrietig meisje. Eerlijk gezegd, ik wás Luna Tears. Ik heb niks meer.' Ik probeerde de prop in mijn keel weg te slikken. Alleen de gedachte aan mijn dode ouders was moeilijk, maar ik schreef om het te verwerken. Misschien zouden de meesten dit dramatisch gevonden hebben; maar het was toen ook zo.

Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar kon iemand me zeggen: Hoe?

hoe overleef je de pijn?

Hoe kan je er mee omgaan?

Hoe vertel je iemand dat je een wees bent en je vader je moeder heeft vermoord?

Hoe vertel je dat hij daarna zelfmoord heeft gepleegd?

Zeg het me! Hoe?!

Een traan rolde op mijn blad. Tears. Tranen.

Alleen...

Nou, zo voelde ik me wel. Ik moest bij mijn enge oom, verachtelijke nichtje en mijn goedgelovige (ze geloofde vooral mijn nicht) tante gaan wonen. Lara was even oud als mij, maar totaal anders. Ik hield van klassieke muziek, zij van de populairste rockband in ons land. Ik hield van lezen en in de natuur zitten, zij van uren sms’en en bellen. Iedereen van mijn leeftijd vond me vreemd. 'Rood haar, altijd raar'. Was het spot liedje dat ze voor me hadden gekozen. Ik zei bijna nooit iets terug. Als ik dat deed, begon ik te stotteren. Mijn nicht was populair en ze zette iedereen aan om mij te pesten. Ik wist dat dat spotrijmpje van haar kwam. mijn tante geloofde alles wat Lara zei. Ik was daardoor vaak de dupe. Als zij iets kapot gemaakt had, was ik het geweest. Ze wouden me eigenlijk niet in hun “perfecte” leventje. De notaris kon de familie aan mijn moeders kant niet bereiken. Ward, mijn oom, had een hekel aan alles aan mij. hij noemde me een “ondankbaar schepsel en een verachtelijke, ongemanierde heks.” leuk om te horen dat je familie (eigenlijk aangetrouwde) je altijd uitschold. de meesten wouden weten wat er gebeurt was, maar ik moest zeggen dat het een auto ongeluk was. een auto-ongeluk. Serieus dacht ik toen. Je kunt beter zeggen dat je ouders vermoord zijn, dan een auto-ongeluk. Ook misschien een beetje overdreven. Maar je kreeg tenminste dan wel een klein beetje medeleven.

Maar dat was voor hén minder schadelijker. Mijn tante hield van haar broer, maar met dat “drama” zoals ze het zelf noemde, was ze afstandelijker geworden. Ze hield geen contact meer met mijn moeders zus, die beste vriendinnen waren geweest. Gwenevive, zo heette mijn andere tante, had al een paar keren gebeld, maar ze nam nooit op. Eén keer had ze het wel gedaan, toen joeg ze me weg. Alsof ze meer wist van de moord. Alsof… er een geheim was dat ik niet mocht weten.

Ik pakte de post. Rekeningen, liefdesbrieven aan Lara,…

En… post voor mij uit Frankrijk. We woonden in Londen, dus het verbaasde me; maar dat kwam misschien ook omdat ik nooit post kreeg.

Ik hoorde stappen op de trap.

‘Luna, wat sta jij daar te staren?’ sneerde Lara.

‘hier zijn je liefdesbrieven, Lara, waarschijnlijk weer van die pukkelkop?’

Eigenlijk had ik haar beter met rust moeten laten, maar ze moest op haar plaats gezet worden. Ze mocht niet denken dat ze me kon afsnauwen en tot haar slaafje kon maken, wat ze al deed met haar “vriendinnen.”

‘Misschien zing je straks een toontje lager.’ Ze grijnsde. En ja, ze had gelijk. Lara had weer iets kapot gemaakt, en ik werd opgesloten in mijn kamer. Gelukkig had ik de brief nog, die zwaar woog. Ik zette me op m’n krakkemikkig bed maakte hem open. Van Gwenevive. Ze schreef dit:

	Beste Lieve Luna.
	Het is al lang geleden dat ik je gezien heb. Ik mis je, mijn slimme Luna.
	Het spijt me daarvoor. Ik had misschien beter gezegd dat ik je wou helpen, en zou
	opvoeden. Maar toen zat ik in financiële problemen. Misschien kan ik het goedmaken, mijn lieve Luna, en daarom nodig ik je uit om heel of een deel van deze zomervakantie bij
	mij te logeren. Lieve Luna, het spijt me. Ik had er toen voor je moeten zijn, maar…
	Ik weet dat ik nu in herhaling val, maar je moet weten dat ik het ook gevoeld heb.
	Je moeder en ik waren geen gewone zussen…Maar ik was geadopteerd.
	Misschien vind je het nu raar dat ik je dat vertel maar je moet weten dat mijn ouders
	vermoord waren, maar ook moet je weten dat ik je zie als familie. Je moeder en ik waren
	beste vriendinnen, samen met Jasmine.
	Luna. als je dit leest en in tranen raakt, vergeet niet: Je moeder hield van je met heel haar
	hart. Ze was trots op je, en dat zal ze altijd zijn.
	Je lijkt veel op haar, Luna.
	Dag sterke, slimme Luna. Ik hoop dat ik je in Frankrijk zie.
	Je tante,
	Gwenevive
	Ps. In de brief zit een smart Phone(zo noemt het toch, maar ik weet niks van zo’n gsm)
	met m’n gsm-nummer, want ik weet dat Jasmine nogal zuinig op alles en iedereen is. Bel
	me als je wilt komen, dikke kus, nogeens je tante.
	PS. Als je iets nodig hebt, troost zoekt of iets anders waar ik je mee kan helpen kan je
	altijd bij mij terecht.

Natuurlijk was ik in tranen. Ze had het kunnen weten. De pijn. Ik veeg mijn tranen uit mijn ogen en kijk om me heen. Mijn bloemenbehang die anders zo vrolijk uitzag, lijkt alsof ze is verkleurd. Mama. Ik pak haar medaillon en staar er uren naar. Ik neem dan de smart Phone die blijkbaar ook nog 50! euro beltegoed heeft. Het was inderdaad lang geleden dat ik haar gezien had, maar vroeger woonde ze in onze straat. Tot ze verhuisde om haar geliefde achterna te gaan, die dan haar geld stal. Ze was bank-directrice geweest, en dat leverde nu nog een aardig pensioen op. Op het scherm verschijnt er een berichtje.

Dag Luna. ik hoop je snel te zien.Hou je het nog vol bij Lara? Knuffel J Gwen.

Ik lachte. Al van kleins af aan kon ik Lara niet uitstaan.

Grappig eigenlijk, dat ze dat herinnert.

Ik sms haar terug. De gsm is wit en van Apple, eentje die ik maar van kon dromen, want mijn ouders hadden het ook niet zo breed gehad.

Ik bekijk de sms en herschrijf alles: de begroeting, de tekst…en verstuurde hem.

Ik keek of ik een verstopplaats had. Als Lara de smart Phone vond, zou ze zeggen dat ze een nieuwe had gekocht.

Een muziekje begon te klinken, en ik keek weer naar het scherm.

Gwenevive.

Ik nam op.

‘Dag Luna! blijkbaar heb je mijn brief ontvangen.’

‘Ja, Gwen. Ik zal Jasmijn toestemming moeten vragen om weg te gaan.’

‘Dat regelen we gemakkelijk mijn honneponnetje.’ Ze had al een frans accent gekregen, maar je merkte het pas als je er op lette.

‘Zeg, Luna, ben je thuis?’ vroeg ze. Ik vond het maar raar en vroeg: ‘Ja, maar waarom.’

‘Nou, ik ben toevallig nu in Londen, en ik zou graag met jou iets gaan doen.’

‘Gaat niet gaan, jammer genoeg. Ik zit opgesloten in mijn kamer omdat Lara iets duur kapot had gemaakt en ze gezegd had dat ik het had gedaan. Je weet vast wel hoe Jasmijn goedgelovig is naar haar dochter toe.

‘No problem!” zong ze. Ik glimlachte. Het was een stukje uit haar lievelings liedje.

Dingdong. Onze bel luidde. Iemand deed de deur open. Het zou toch niet waar zijn…

Krikkrak. De deur ging open en ik zag Lara, die blijkbaar gehumeurd was omdat ze niet haar zin had gekregen.

‘Ga naar beneden, je tante wacht je op.’

Ze had mijn vermoedens bevestigd.

Mijn tantes stonden met elkaar te praten toen ik beneden was.

‘Dag Luna! wat ben je gegroeid!’

..............................................................

 lees zo verder: volg me!